In februari heb ik meegedaan aan een koude training. Ik, de grootste koukleum, die er maar bestaat. Ik, die het liefste bij een kachel zit. Nee sterker nog, het liefst ín een kachel zit! Pas bij 30 graden begin ik na te denken of ik het warm genoeg vind voor een bikini. Maar ik was een paar dagen op een retraite om aan mezelf te werken en buiten mijn comfortzone te gaan. En als je het doet, moet je het goed doen.
Dus heb ik ook de koude training gedaan! Want werken aan mijn mindset en opzoeken van mijn blokkades zodat ik hier iets mee kan doen, is wél weer iets wat ik graag doe.
Een koude training is goed voor heel veel dingen.
- het geeft je een energieboost
- het versterkt je immuunsysteem
- het geeft je een positieve mindset
- je kunt beter omgaan met stress
- het laat zien waar jouw blokkade zit en wat jouw aandacht nodig heeft.
Met de groep wandelden we het kleine stukje door het bos naar de Ieberenplas. Met onze winterjassen aan, mutsen op en dikke sjaals om stonden we op het strandje. Eerst een meditatie met zijn allen.
De sjaal ging af en jassen gingen uit.
Een opwarming. volgde. Lekker springen om warm te worden en onze kleding uit te kunnen trekken.
Er volgde nog even een moment van bezinning.
Met welke intentie ga je het water in?
Wat neem je mee in het water en laat je daar straks achter?
En wat neem je mee uit het water?
Welke versie van jezelf wil je meenemen?
Daarna gingen we stapsgewijs het water in.
Eerst de voeten en doorlopen tot de knieën.
Wat was het water koud en wat deed dat een pijn aan mijn voeten! Een aantal gingen het water weer uit. En hoewel de verleiding erg groot was, wilde ik dat pertinent niet. Ik was hier gekomen met een reden en die reden wilde ik in het water achter kunnen laten. Ik wilde mijn gevecht met de kou aan gaan, maar oh oh oh, wat deed het zeer!
Dus bleef ik staan. In het ijskoude water. Ik stond erbij te huilen. De pijn, het gevecht met mezelf. Maar ik moest doorgaan. Opgeven was nu écht geen optie..
We liepen verder het water in en stonden tot onze heupen erin.
Nu deden niet alleen mijn voeten ontzettend zeer, maar ook de huid van mijn bovenbenen. Ik wilde eruit. Het was een enorme strijd in mijn hoofd. Maar ik moest door van mezelf en probeerde steeds mijn intentie voor mezelf te herhalen. Alles is mindset. De grootste uitdagingen heb ik daarmee aan kunnen gaan, dus dit zou me ook gaan lukken. Die knop móest om!
Toen nog het laatste stukje, want we gingen door onze knieën zakken en tot de nek zaten we in het water. Armen gekruist voor de borst. Doorzetten, de pijn trotseren en mijn ademhaling onder controle proberen te houden.
Tot het verlossende woord kwam. De tijd was voorbij en we mochten er weer uit!
Ik wist niet of ik nu moest huilen of lachen, maar ik was zo blij en opgelucht dat ik het toch vol had gehouden! Ik huilde en lachte tegelijk. Door de pijn, de stress, van blijdschap en van trots.
Mijn voeten deden enorm veel pijn en dat heeft echt ook nog dagen geduurd, voordat het een beetje bijgetrokken was. Maar wat was ik trots op mezelf, dat ik als een sterkere vrouw het water uit kwam! Iemand die betere keuzes kan maken voor zichzelf en weet dat ze op haar intuïtie mag vertrouwen.
Want als ik dit aan kan, dan kan ik alles aan!
De energieboost heb ik de rest van de dag weten vast te houden. En het kopje warme chocomelk met slagroom bij het kampvuur, napratend met elkaar, maakte het helemaal af!
Reactie plaatsen
Reacties